Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 

 

 

 
Vierde impressie Kazachtan, 26 juli 1999

Hallo allemaal,

 
We zijn net terug uit Curaçao. Voor velen was dat niet bekend dat we daar heengingen, want het was namelijk een verassing voor Emile zijn familie (en zij lezen mijn mailtjes ook). Die hielden voor de tweede keer een reünie op dit eiland. Emile zijn moeder heeft er gewoond. Ze is een aantal jaren geleden terug geweest en kwam toen op het idee haar verjaardag op Curaçao te vieren met de hele familie. Dat was twee jaar geleden. Het was zo goed bevallen, daarom dit jaar de reünie op herhaling. We waren eerst niet van plan om te gaan, maar zijn tot het wijze besluit gekomen het wel te doen.
 
Mijn familie moest genoegen nemen met een bezoekje van 1 dag. Om Curaçao te bereiken moet je via Nederland vliegen. Tussenstop van twee dagen, net genoeg voor een bezoekje aan het Noorden en het zien van een paar vrienden in Amsterdam. Toen doorvliegen naar de Antillen. En ze waren verbaasd dat ze ons plotseling bij het instappen in het vliegtuig tegen kwamen. 'Komen jullie alleen even gedag zeggen, of gaan jullie mee?'
 
Het was heerlijk. Emile zijn familie wat beter leren kennen en ook nog dingen voor onszelf gedaan. Ik was er nog nooit geweest. Soms lijkt het net alsof je in Nederland bent. De wegen en stoplichten lijken erg op die in Nederland. Borden in het Nederlands en bijna iedereen spreekt Nederlands. Relaxte mensen, relaxte sfeer. We verbleven in een nieuw resort: het Chogogo resort. Ieder in zijn eigen huisje. Bar en zwembad erbij en gelegen aan de Jan Thiel baai, waar ook gedoken kon worden. Een aantal familieleden hadden besloten om een duikcursus te doen. Dat had me ook wel leuk geleken, maar het was wat te kort, de cursus duurde zes halve dagen en we bleven maar een week. Toch nog even kunnen duiken. In het Zeeaquarium hebben ze een bassin waar je zelf zonder ervaring mag duiken. Samen met Emile de haaien en de schildpadden gevoerd (zie bijlage!). De roggen zwommen overal om je heen. Een geweldige ervaring.
 
Emile werd op zijn verjaardag om negen uur verrast met een lied bij de balustrade. Met zijn allen ontbeten. Emile dacht dat dat alles was. Maar we hadden voor het eind van de middag nog een bootfeest geregeld. Emile iedereen vragen of iedereen 's avonds mee uit eten ging, niet wetende dat we allang wat voor hem in petto hadden. Maar toen ging de boottrip niet door! Het was stormseizoen, dus de schipper besloot na het horen van de weersverwachting om niet uit te varen. Toch uit eten dus. Ook bepaald niet mis: vis eten in een restaurant direct aan zee.
 
En zoals met alle vakanties, was het natuurlijk veel te kort. De eerste dagen in de vakantie worstelen met het tijdsverschil, ben je net gewend, moet je alweer weg. Vandaag (na vier dagen terug te zijn), pas weer een beetje in het normale ritme gekomen. Hoewel, niet helemaal. Voor de vakantie echt gigantisch zitten stressen voor de Times of Central Asia. heb het echt gehad met ze. Maken mijn collega Asia en ik een geweldige bijlage over de VS (acht pagina's: de halve krant), vergeten ze voor het gemak het interview met de ambassadeur te plaatsen (en het had nogal wat moeite gekost om het voor elkaar te krijgen). Ik moest de krant persoonlijk komen afleveren op Independence day, toen er een feest werd gehouden in zijn huis. Blij dat ik hem niet tegen het lijf ben gelopen. Via zijn press attaché mijn excuses aangeboden. De week erop is het nog geplaatst, als mosterd na de maaltijd. De laatste week toch nog maar een Franse bijlage gemaakt, maar dat was wat mij betreft de laatste. Ik ga me nu maar meer richten op mooie verhalen voor de Nederlandse pers en..... een boek over Kazachstan.
 
Maar er is ook goed nieuws onder de zon. Behoorlijk moeten leuren met mijn verhaal over Semipalatinsk. De meeste kranten hadden al 'iets' daarover geplaatst. Genoeg om niet een verhaal van een freelancer te kopen. Maar de Telegraaf hapte toe (nooit verwacht, was ongeveer de laatste kans). In die twee dagen Nederland foto's afgeleverd, het verhaal via e-mail gestuurd. In het vliegtuig van Curaçao naar Nederland blader ik in de Telegraaf van dinsdag 20 juli en daar stond het! Bijna een halve pagina, met twee foto's van mij erbij. 'Van een medewerkster' stond erboven, maar ik begrijp dat dat was om de correspondent tevreden te houden. Officieel is het zijn gebied (krankzinnig, als je beseft hoe groot het is, hij zit in Moskou, maar moet ook het hele GOS verslaan). Ze hebben alleen de kop veranderd. Achteraf kreeg ik de complimenten voor het verhaal toen ik de Telegraaf moest bellen. Een lezer was erg geraakt door het verhaal en had gebeld naar de Telegraaf om de mensen daar te helpen. Hij heeft aangeboden de schilderijen van de kunstenaar in het verhaal te exposeren in de gemeenten Velzen. Hij wil het transport van de schilderijen betalen, het onderdak voor de kunstenaar en wil een zelfs een schilderij kopen voor een paar duizend gulden (hoewel het nou niet echt schilderijen zijn die je graag in je huiskamer zou hangen). En de Telegraaf liet weten niet vies te zijn van nog een verhaal in de toekomst, maar het moet geen gewoonte worden, om de correspondent niet het gras voor de voeten weg te maaien.
 
Het kriebelt nu alweer om het volgend project aan te pakken. Maar dan gaat Emile van me scheiden, zegt hij. In de Economist las ik een stukje over de Aral Sea, die maar voor een gedeelte in Kazachstan ligt. De kustlijn is daar wel honderd kilometer opgeschoven, omdat water uit de rivieren naar de Aral Sea jarenlang is gebruikt om graan te planten in de steppe. En daar heb je nogal wat water voor nodig. De hoeveelheid water is afgenomen met 75%, het wordt steeds zouter en is ernstig vervuild. Dat is een bekend probleem (ook in Nederland). Wat ik voor het eerst hoorde is dat ze op een eiland in de Aral Sea allerlei testen met biologische wapens hebben gedaan. Zo zijn in 1976 bijna 500 duizend antilopen dood neergevallen in korte tijd. Er zijn een dodelijke stoffen achtergebleven die vandaag de dag de gezondheid van de mensen in gevaar kunnen brengen. Het eiland schuift namelijk steeds verder op naar het vasteland. De angst is dat mensen en dieren de giftige stoffen verspreiden. De regering heeft vijf jaar uitgetrokken om te kijken hoe het er op het eiland voorstaat. Ook wordt bepaald wat er verder moet gebeuren. Niemand mag het eiland zonder toestemming bezoeken. Als het aan Emile ligt ga ik er met toestemming ook niet naar toe. Eerst maar even graven en dan zien of ik een verhaal kan schrijven zonder er naar toe te gaan.
 
Binnenkort hoop ik ook naar buurland Oezbekistan te gaan. Prachtige moskeeën staan er in de steden langs de zijderoute. Het schijnt daar nu echt heel heet te zijn, dus het zou wel eens september kunnen worden. Maar voordat we hier weggaan, moet ik dat wel hebben gezien. Misschien ga ik met een paar vriendinnen, Emile vindt dat hij al genoeg moskeeën heeft gezien in zijn leven.
 
Met mijn Russisch gaat het slecht. Geen vooruitgang. Al een maand geen les meer gehad. Deze week ga ik weer beginnen, want het is toch wel erg jammer om de kans een nieuwe taal te leren te laten schieten. Misschien moet ik maar uitkijken naar een nieuwe lerares. Ik ben inmiddels haar enige leerling nog: de anderen hebben het opgegeven met haar opdringerige gedrag. Ze krijgt nog één kans van mij.
 
Verder ga ik wat meer sporten, minder drinken en minder uit eten. En het zijn geen goede voornemens. Mijn reputatie als Petra 'rode wijn' sema houd ik met een paar keer gezellig doen per week hopelijk ook wel hoog.
 
Goed dat was het weer voor deze keer.
 
Liefs,
 
Peetje