Petra's homepage

 

Experiences of a Dutch Journalist

 
 

 

  

Tweede impressie Sachalin, 7 januari 2001

Hallo allemaal,

Emile en ik hebben oud en nieuw noodgedwongen met z'n tweetjes gevierd. We waren uitgenodigd voor een Russisch feestje, maar een sneeuwstorm gooide roet in het eten. Geen bussen reden er, geen taxi's ook. Een sneeuwstorm betekent dus dat we vastzitten in het kamp. Beter van tevoren een sneeuwstorm dan dat je niet meer naar huis komt van het feestje, natuurlijk. We hebben de vier gekochte flessen champagne zelf opgedronken en met familie en vrienden aan de telefoon gezeten. Zo werd het toch nog gezellig.

De sneeuwstorm van nieuwjaarsnacht was de tweede al! De eerste sneeuwstorm kregen we op kerstavond. De Russen vieren geen kerst op 25 en 26 december, maar maandag de 25ste was wel een vrije dag op kantoor. Op zondagavond, kerstavond, zes mensen uitgenodigd voor het eten. Wat Nederlanders en twee Russen. Eén Russisch meisje dat in de stad woont kon niet komen, alweer vanwege de sneeuwstorm. Het weer bepaalt hier het leven dus nogal sterk. Met z'n zevenen was het ook leuk. Met dus maar één Russin in ons midden was dat meteen een goede oefening, ze sprak bijna geen Engels, dus we moesten wel in het Russisch communiceren met haar. Dat ging best, iedereen kent weer verschillende woorden.

Was nog niet zo eenvoudig om een vijf gangendiner te maken voor zeven man. Ik heb maar twee pannetjes, de zeevracht is er nog niet, dus we hebben alleen wat geleende spullen. Elk kommetje was in gebruik. Van de buurvrouw konden we borden en bestek lenen. Alles moest tot in de puntjes worden voorbereid. Emile heeft geholpen, er was verder toch niets anders te doen vanwege de sneeuwstorm. Het voorbereiden begon al met de samenstelling van het menu. Verse sla kun je hier wel vergeten, om maar iets te noemen. Maar daarentegen hebben wij hier weer andere dingen, zoals kaviaar. Het gros van alle vis uit Rusland komt hier vandaan: krab, Sint Jakobsschelpen, zalm en de kaviaar van de zalm zijn hier in overvloed. Een welkome afwisseling na Kazachstan, waar het eten van vis niet vertrouwd was (dichtstbijzijnde water honderden kilometers ver weg). Verse groente is er ook niet, maar ik had mazzel dat er op de markt verse paprika was en taugé. Zo kon ik een soort Aziatisch groentemengsel op tafel zetten. Even naar de slager voor een biefstuk is er ook niet bij: ik heb een grote lap vlees gekocht en daar zelf biefstukken uit gesneden. Ze houden hier van vet vlees, waar je meestal de helft van weg moet gooien. Maar het is gelukt om een redelijk malse biefstuk te serveren. Dat probleem hebben we in de toekomst niet meer, want er komen vanaf half januari containers met eten uit de VS (de president van het bedrijf is een Amerikaan en zijn vrouw schijnt het eiland meteen te hebben verlaten toen ze hoorde dat er geen cola light te koop was...). Iedere maand kunnen we nu ingevroren vlees, groente en blikken soep enzo bestellen. Erg handig als je niet de deur uit kunt om boodschappen te doen vanwege de zoveelste sneeuwstorm...

Vrijdag 20 december hadden we kerstfeest van Sakhalin Energy. Ongeveer 350 mensen waren er uitgenodigd. Het bedrijf heeft behoorlijk wat Russisch personeel, vandaar. Het werd gehouden in een Koreaans restaurant. Groot buffet met overvloed aan vis. Het was een van de weinige gelegenheden waarbij de dames zich volledig mochten optutten. Russische vrouwen houden daarvan, die gaan al in galakleding naar een verjaardagsfeestje bij iemand thuis. Nu waren ook de buitenlandse dames in het lang. Mooi excuus om een nieuwe jurk te kopen voor mij, want de zeevracht met al mijn kleren is er nog niet. Een Russische kennis had voor haarzelf en mij zelfs een afspraak gemaakt bij de kapper: met geglitterd haar ging ik naar het feest. Kon ik ook meteen mijn nieuwe bontjas showen, ik heb Emile ervan kunnen overtuigen dat ik er echt een nodig had, alle Russische vrouwen lopen in een bontjas hier. Geweldig kerstcadeau, toch? Het is een lange, zwarte jas van lamsbont geworden, met vos als kraag. Heerlijk warm. Bovendien is het met een lange jas overbodig om dat stomme thermische ondergoed te dragen.

Dinsdag Tweede kerstdag was een gewone werkdag. Maar Emile kwam om drie uur al thuis, vanwege? Een sneeuwstorm! Sakhalin Energy heeft het hele kantoor vroegtijdig geëvacueerd. Het opruimen van de sneeuw gaat traag. Er zijn wel sneeuwschuivers, maar de bergen sneeuw zijn zo hoog, dat schuiven al niet meer helpt. Volgens de lokalen duurt het ongeveer twee weken voordat de stad weer een beetje begaanbaar is na een sneeuwstorm. Momenteel hebben we twee keer per week een sneeuwstorm, dus de berg groeit alleen maar. De wegen in de stad zijn praktisch onbegaanbaar. De bus die van en naar het kamp rijdt, gaat alleen maar naar kantoor (in het centrum) en rijdt geen 'boodschappenroute'. Soms moet je ergens anders heen (schilderles), dat betekent dan een half uur schuifelen over een spekgladde weg. De voetpaden zijn verdwenen. Auto's glijden gevaarlijk dicht langs je heen. Ik had verwacht dat de sneeuw de kuilen in de weg wat zou egaliseren, nou niet dus. De hobbels in de weg zijn zelfs erger. Van putten komt wat warmte af, daar smelt de sneeuw, wat het ontstaan van diepe kuilen tot gevolg heeft.

We proberen de patio achter ons huis schoon te houden voor Tijger. Die kan verder ook nergens heen. Van de patio naar de achterdeur is net mooi voor hem, kan hij een 'rondje' lopen. In plaats van naar de sportschool gaan, ga ik tegenwoordig 's ochtends dus sneeuwruimen. De berg is alleen nu al groter dan ik, dus ik kan de sneeuw nergens meer kwijt! Ski's kopen voor Tijger lijkt de enige oplossing....

De winter ontvluchten kan niet altijd, het vliegveld was vorige week woensdag dicht en afgelopen woensdag alweer (wéér een...je-weet-wel). We kennen een stel dat daardoor hun vakantie door de neus geboord zag. Ik heb ook een vlucht geboekt op woensdag 17 januari naar Thailand om wat vrienden uit Kazachstan te ontmoeten. Op de woensdagvlucht rust geen zegen tot nu toe.... Vrijdag en zaterdag gaan er andere maatschappijen, maar die gaan heel ergens anders naar toe, dus dan is er geen aansluiting. Het is ons nu na twee en een halve maand duidelijk dat we op een eiland zitten. Je kunt er niet altijd af! Deze winter schijnt wel uitzonderlijk te zijn, normaal komen de grote bergen sneeuw pas in februari/maart. Emile had geluk gisteren: hij is naar Nederland vertrokken voor een week (vergaderingen...).

Voor de échte grote sneeuw hebben we nog een tochtje gemaakt naar een vissersplaatsje op veertig kilometer ten noorden van onze woonplaats Yuzhno-Sakhalinsk (geen overbodige herhaling, lijkt me.....). Hoewel er bijna geen wegen zijn, hebben we het gepresteerd om verkeerd te rijden. De weg hield na een kilometer of twintig op in een dorp. Wij rondvragen hoe dat dorp heette. Na lang zoeken eindelijk op de kaart gevonden waar dat was: in het midden van niets. Dus maar weer terug naar de hoofdweg. Door de sneeuw kun je de berm niet zien en we reden iets te dicht langs de kant, waardoor we met één kant in de berm kwamen te zitten. Ervaring met vastzitten in de sneeuw had ik al genoeg opgedaan in Kirgizië, maar ik had er niets van geleerd, want we hadden natuurlijk niets bij ons om de auto uit te graven. Gelukkig was het klaarlichte dag en was er redelijk wat verkeer op de weg. Al na vijf minuten stopte er een auto, zeg maar een iets groot uitgevallen Sisi driewieler (wel met 4 wielen). Als trekkabel hadden we alleen een soort dik elastiek. Dat kon het gewicht van de auto niet trekken. Een andere man hielp ons uit de brand, hij kwam met een dikke trekkabel op de proppen. We voelden ons echt een stelletje stomme buitenlanders. Na wat omzwervingen dus toch nog in het vissersplaatsje. Niet veel te zien, alleen verroeste scheepswrakken langs het strand. Weinig mensen op straat. Eén restaurant waar we voor vier gulden met twee man hebben geluncht met zalm in azijn, een of andere vage gelatinesubstantie dat rijst moet vervangen, en thee. Nog even een stukje doorgereden naar een groot meer. Onderweg kwamen we allemaal mannen tegen met een boor op hun rug, bestemd voor het maken van een gat in het ijs om te vissen. De enige 'sport' in de winter! Brrrr, koud. Er waren maar een paar ijsvissers die dag, soms schijnen er duizenden te komen. Emile wil het ook gaan proberen, maar dan in februari/maart, als het wat warmer is. Voorlopig maar even geen tochtjes, veel te koud nu (-10 tot -15 overdag, als er wind staat voelt het nog véél kouder aan).

Wij hebben een warm huis, maar voor de Russen is het een vreselijke tijd. In veel appartementencomplexen is nu nog maar een paar uur per dag stroom. Er zijn ook te weinig kolen om de verwarming de hele winter draaiende te houden. Hier worden wel kolen gedelft, alleen niet genoeg om heel Sachalin van stroom en warm water te voorzien. Sterker nog, een deel van de kolen wordt geëxporteerd, dus halverwege de winter is de voorraad op. Onbegrijpelijk, dat vinden niet alleen wij, maar ook de lokalen.

Op het kamp gaat het zo een beetje zijn gangetje. Met een paar mensen hebben we wat meer contact. Iedere vrijdag is er een borrel voor iedereen, een goede gelegenheid om iedereen te leren kennen. Andere activiteiten zijn er nog niet, dingen moeten nog worden opgezet. Voor mij is het makkelijk mijn weg in de stad te vinden, het is te vergelijken met Kazachstan en ik spreek de taal. Ik weet dat iedere keer als je in de winkel komt, je alle schappen moet afstruinen om te zien wat er nu is, iedere dag kan dat weer wat anders zijn. Voor de meeste dames hier geldt dat niet. Soms neem ik er een paar mee de stad in om ze te laten zien waar ze bepaalde dingen kunnen krijgen die ze nog niet hebben gevonden. Verder zie ik de dames overdag in de bus van het kamp naar de stad. In de bus zitten is tot nu toe nog de beste manier om op de hoogte te blijven van alle roddels. Verder zie ik ze niet, want uit tijdverdrijf bij elkaar op de koffie gaan hoef ik niet zo nodig. Veel te veel andere dingen te doen bovendien. Behoorlijk wat geschreven al, het boek is nu half 'af'. Verder heb ik een voorstel ingediend bij Sakhalin Energy om een wekelijkse nieuwsbrief voor het personeel te maken. Ze gaan zeker 'iets' doen voor het personeel, weten alleen nog niet precies wat. Ik vond dat ik ze dan maar een stap voor moest zijn. Gaan ze het zelf doen, dan weet ik in ieder geval hoe en wat en kan ik kijken wat ik daarnaast kan doen wat betreft krant, radio of televisie. Heb een leuke Russische vrouw ontmoet die met me wil samenwerken. Ze heeft nu geen werk en ziet elke vorm van samenwerking helemaal zitten. Misschien levert het voorstel voor een nieuwsbrief ons allebei wel een baan op...

Op 17 januari ga ik een ontsnappingspoging doen, voor twee weken naar Thailand. Het plan is naar Ko Samui te gaan, een van de eilanden waar het toerisme gestaag groeit. 't Wordt ook beschreven in het boek 'The Beach' van Alex Garland (ook verfilmd) als een eiland waar de charme van af is door teveel toeristen. Het rugzakstadium ontgroeid, denk ik dat we (vriendin Asia uit Almaty en Bina uit Pakistan) het best naar onze zin zullen hebben daar. Emile kan niet mee, hij heeft het te druk met werken.

Nog steeds geen foto's, sorry. Heb een camera met APS (Advanced Photo System), daarvoor moet je andere rolletjes hebben en die moeten naar een speciaal fotolab. Dat hebben ze hier dus niet! Volgende week krijg ik een 'normale' camera. Zodra ik foto's heb, zal ik ze op het web zetten, maar dat kon wel eens februari worden... Ik laat het weten als het zover is.

Groetjes,

  Petra